انتقاد از نحوه اجرای طرح ملی مسکن
وقتی اینهمه متقاضی مسکن در شهرهای کوچک و متوسط ایران وجود دارد وقتی اینمهه زمین در شهرهای کوچک و متوسط ایران وجود دارد دولت چرا محدودیت می گذارد؟ دولت به صورت شفاف توضیح دهد دلیل این محدویت ها چیست؟
اکبر صفرزاده: ساخت و ساز و حفظ و نگهداری رونق آن در بسیاری از کشورهای دنیا از چنان درجه اهمیتی برخوردار است که این کشورها حاضر شده اند برای حفظ رونق آن قوانینی تصویب کنند که برمبنای آن افراد خارجی می توانند در این کشورها خانه بخرند، برخی از این کشورها برای اینکه جذابیت های بیشتری برای افراد خارجی ایجاد کنند قانون کرده اند که هر کس در این کشورها خانه خرید کند اقامت دائم و پاسپورت و ویزا و خدمات بانکی با سود سه درصد هم به آنها تعلق می گیرد.
بدیهی است که مردمان این کشورها هم چون ما از اینکه افراد خارجی در مملکتشان تردد و احتمالا برای آنها مزاحمت هایی هم ایجاد کنند خوششان نمی اید اما به دلیل اینکه در این کشورها رونق کسب و کار اولویت اول است تمامی قوانین به نفع رونق کسب و کار و فعالیت های تجاری و افزایش صادرات تنظیم شده است.
در بسیاری از کشورهای دنیا شما اگر بخواهید کسب و کار جدیدی راه اندازی کنید دولت علاوه بر زمین رایگان به شما وام چهار درصد می دهد. در اغلب این کشورها زمین تقریبا بی ارزش است و ارزش یک ساختمان و ملک با ساختمانی که در آن ساخته می شود تعیین می شود. مثل ایران نیست که دلالی و احتکار زمین این قدر رونق داشته باشد.
در کشور ترکیه اگر شما بخواهید هتل بسازید دولت علاوه بر زمین رایگان وام چهاردرصد به شما می دهد. در کشور چین اگر شما یک شرکت تولیدی را به ثبت برسانید بانک ها برای اعطاء وام سه درصد به شما مسابقه می گذارند و تلفن پشت تلفن و خواهش که از بانک ما وام بگیرید؛ در آفریقای جنوبی آن طورکه شنیده ام شما برای ساخت خانه به شهرداری می روید و می گویید من می توانم یک هکتار زمین را آباد کنم پولش را دارم و شهرداری به شما یک هکتار زمین برای ساخت خانه می دهد و دست شما را هم می بوسد که یک هکتار بیابان را تبدیل به خانه و فضای سبز کرده اید.
در ایران پس از سالها که می خواهند در قالب طرح ملی مسکن زمین رایگان به مردم بدهند متاسفانه هم شرایط گذاشته اند هم محدودیت. شرایط گذاشته اند که فرد باید متاهل باشد و از وام بانکی استفاده نکرده باشد و خانه به نامش نباشد و از دولت زمین نگرفته باشد و محدویت گذاشته اند که برای اجرای این طرح سقف وجود دارد و مثلا فقط به چهارصد هزار نفر تعلق می گیرد.
هم قرار دادن شرایط و هم ایجاد محدودیت بر خلاف اصل مهم رونق کسب و کار است. هیچ دلیلی وجود ندارد که بخواهیم در این زمینه شرط بگذاریم و ایجاد محدودیت کنیم.
بر فرض که یک نفر دیوانه شده و می خواهد در بیست شهر ایران خانه بسازد؛ بد است ؟ بر فرض که یک نفر در یک شهر خانه دارد و می خواهد خانه دوم بسازد بد است ؟ رونق ایجاد نمی شود؟ در شهرهای کوچک و متوسط این مملکت با این همه زمین چرا دولت در زمینه واگذاری زمین تعلل می کند و شرط و شروط می گذارد؟ مردم یک کشور دو یا سه خانه داشته باشند بهتر است یا اینکه گور خواب باشند یا کارتون خواب؟
تنها و تنها وظیفه دولت ایجاد و فراهم کردن زیر ساخت ها است؛ اینکه زمین مسکونی و زمین صنعتی در شهرهای کوچک و متوسط به اندازه کافی تفکیک و آن را به متقاضیان واگذار و برای این زمین های آب ، برق و گاز فراهم کند.
اگر کسی زمین خواست برای کشاورزی و گفت من ده هکتار را آباد می کنم دولت علاوه بر واگذاری ده هکتار باید دست ایشان را ببوسد. باید دست کسی که می خواهد ده مسکن و یا بیست مسکن در بیست شهر ایران بسازد را بوسید باید ممنون این فرد بود که دارد بیابان را آباد می کند.
برخی افراد در برخی شهرهای ایران که برای طرح ملی مسکن تصمیم به ثبت نام داشته اند گزارش داده اند که در عرض یک ساعت ظرفیت تکمیل شده و نتوانسته اند ثبت نام کنند.
وقتی اینهمه متقاضی مسکن در شهرهای کوچک و متوسط ایران وجود دارد وقتی اینمهه زمین در شهرهای کوچک و متوسط ایران وجود دارد دولت چرا محدودیت می گذارد؟ دولت به صورت شفاف توضیح دهد دلیل این محدویت ها چیست؟
مساله دیگر در مورد مسکن ملی معماری آن است و لزوم وجود حیاط در این خانه ها. در طول چند دهه گذشته و به دلیل افزایش آپارتمان نشینی صدمات اجتماعی فرهنگی پزشکی بسیار زیادی به مردم وارد شد.
یک مورد آن طبق آمارهای موجود و آنچه رسانه ها بیان کرده اند این است که حدود هشتاد درصد از مردم ایران به کمبود ویتامین دی مبتلا هستند. یعنی به اندازه کافی در معرض نور خورشید قرار نگرفته اند؛ این در حالی است که ایران یک سرزمین آفتاب خیز است و ما اصلا با کمبود ویتامین دی مواجه نیستیم.
کمبود ویتامین دی عامل اصلی سرطان، پوکی استخوان و ام اس است. حیاط بهترین و امن ترین مکان برای بچه ها و زن های خانه بود که بسیاری از فعالیت های خود را در حیاط انجام می دادند و به راحتی در معرض آفتاب بودند؛ متاسفانه با شیوع آپارتمان نشینی این فضای امن از بچه و زن خانه گرفته شد.
